واقعا درست چیه ؟؟! (میل جنسی)

رضا جان میدونم شما تو این سن دلت می خواد خودت تجربه کنی تا با همه وجودت خوب و بدشو بفهمی.این عیبی نداره ولی وقت تلف کردنم هست.تو از آزادی گفتی و اینکه تو ایران آزادی که تو کشورای غربی هست، نیست.درسته.ولی به اینم توجه کردی که ازدواجاشون تا چه حد دوام داشته؟یه جایی خوندم بیشترین سالی که دو نفر با هم زندگی کرده بودن 10 سال بوده.این یعنی چی؟به نظرت چرا اینجوریه؟یکمی بازتر به این قضیه نگاه کن عزیزم.دنیا همه اش این نیست که آدم چمش بدوزه به اون چیزایی که فکر می کنه خوبن ولی به عمقش که نگاه کنی می بینی چندان هم دلچسب نبوده که فکرشو می کردی.نه اینکه فکر کنی من دارم این خواستتو نادیده میگیرم،نه اینجور نیست ولی راهشو درست انتخاب کن.اگر بعضیامیگن دوست دختر تنها راه و بهترین راه نمی تونه باشه واسه اینه که فکر بعدشو کردن.هیچ به این فکر کردی که تا کی می خوای به اینجور دوستی ادامه بدی؟خودتم گفتی که تا 26 سال نمی تونی ازدواج کنی.نمیدونم دختری پیدا میشه که با این شرایط بخواد طرح دوستی بریزه یا نه.ولی فرض بر اینکه اینکارو کرد و حاضر شد فقط با تو دوست باشه و هیچ وقت ازدواجی در کار نباشه،فکر می کنی بعد که بهت وابسته شد و تو وابسته نشدی می خوای چکار کنی؟حاضری بدون توجه به احساساتش ولش کنی؟یا اصلا اینجور نه برعکسش.تو جای اون.کی ضربه می خوره این وسط؟یا تو یا اون.تا چه حد فکر می کنی می تونی با این قضیه کنار بیای؟شاید بگی بعدن اگه این مشکل پیش اومد یه فکری می کنم.ولی چرا الان که هنوز توش گرفتار نشدی به این فکر نکنی؟شاید همه منظورشون اینه اگه میگن بده اینکار.ولی یه طرف قضیه هم هست که این دوستی به ازدواج ختم شه.که این بهترین راهش می تونه باشه. ولی با شناخت کامل طرف نه از روی احساسات و قیافه و...چون اینجوری هیچکسی ضربه نمی خوره.
این فکرم می تونی تو ذهنت پرورش بدی که چرا باید ملاک ما آدما از ازدواج فقط و فقط رابطه جنسی باشه؟چرا نباید به این فکر کنیم که با ازدواج می تونیم به یه آرامش برسیم و بتونیم یه همراه و همدم داشته باشیم که تا آخر عمر بتونه مارو تحمل کنه و منم بتونم تحملش کنم و دوسش داشته باشم

20377718 نوشته است: رضا جان میدونم شما تو این سن دلت می خواد خودت تجربه کنی تا با همه وجودت خوب و بدشو بفهمی.این عیبی نداره ولی وقت تلف کردنم هست.تو از آزادی گفتی و اینکه تو ایران آزادی که تو کشورای غربی هست، نیست.درسته.ولی به اینم توجه کردی که ازدواجاشون تا چه حد دوام داشته؟یه جایی خوندم بیشترین سالی که دو نفر با هم زندگی کرده بودن 10 سال بوده.این یعنی چی؟به نظرت چرا اینجوریه؟یکمی بازتر به این قضیه نگاه کن عزیزم.دنیا همه اش این نیست که آدم چمش بدوزه به اون چیزایی که فکر می کنه خوبن ولی به عمقش که نگاه کنی می بینی چندان هم دلچسب نبوده که فکرشو می کردی.نه اینکه فکر کنی من دارم این خواستتو نادیده میگیرم،نه اینجور نیست ولی راهشو درست انتخاب کن.اگر بعضیامیگن دوست دختر تنها راه و بهترین راه نمی تونه باشه واسه اینه که فکر بعدشو کردن.هیچ به این فکر کردی که تا کی می خوای به اینجور دوستی ادامه بدی؟خودتم گفتی که تا 26 سال نمی تونی ازدواج کنی.نمیدونم دختری پیدا میشه که با این شرایط بخواد طرح دوستی بریزه یا نه.ولی فرض بر اینکه اینکارو کرد و حاضر شد فقط با تو دوست باشه و هیچ وقت ازدواجی در کار نباشه،فکر می کنی بعد که بهت وابسته شد و تو وابسته نشدی می خوای چکار کنی؟حاضری بدون توجه به احساساتش ولش کنی؟یا اصلا اینجور نه برعکسش.تو جای اون.کی ضربه می خوره این وسط؟یا تو یا اون.تا چه حد فکر می کنی می تونی با این قضیه کنار بیای؟شاید بگی بعدن اگه این مشکل پیش اومد یه فکری می کنم.ولی چرا الان که هنوز توش گرفتار نشدی به این فکر نکنی؟شاید همه منظورشون اینه اگه میگن بده اینکار.ولی یه طرف قضیه هم هست که این دوستی به ازدواج ختم شه.که این بهترین راهش می تونه باشه. ولی با شناخت کامل طرف نه از روی احساسات و قیافه و...چون اینجوری هیچکسی ضربه نمی خوره.
این فکرم می تونی تو ذهنت پرورش بدی که چرا باید ملاک ما آدما از ازدواج فقط و فقط رابطه جنسی باشه؟چرا نباید به این فکر کنیم که با ازدواج می تونیم به یه آرامش برسیم و بتونیم یه همراه و همدم داشته باشیم که تا آخر عمر بتونه مارو تحمل کنه و منم بتونم تحملش کنم و دوسش داشته باشم

باور کنید نمی دونم چی بگم .

ممنون به هر صورت