خواص گیاه شنگ
برگ های گیاه شنگ از خونریزی معده جلوگیری می كند. اگر مسموم شدید از ریشه این گیاه استفاده كنید. برای رماتیسم مفید است و آب ریشه خام شنگ زگیل را از بین می برد. گل این گیاه را بر روی محل سوختگی قرار میدهند تا از قدرت التیام آن برای سوختگی استفاده کنند.
شنگ از نظر طبیعت طبق نظر حكمای طب سنتی سرد و خشك است و در مورد خواص آن معتقدند كه قابض است و كمی تلخ و خونریزی را بند می آورد و اسهال خونی و اسهال صفراوی را نیز قطع می كند . ریشه آن از نظر قابض بودن قوی تر از برگ آن است. عصاره آن مقوی معده و آشامیدن عصاره آن با سركه رقیق برای جلوگیری از خونریزی رحم مفید است. ضماد آن مقوی اعضای ضعیف و دهانه معده و كبد است.
فارسی این گیاه شنگ است، در شیراز و اصفهان به شنگ آلاله و در خراسان ریش بز خالدار خطاب می کنند. در عربی نوع چمنی این گیاه که برگ های آن باریک تر از شنگ بوده، لحبه النبس و زنب الخیل است. ولی در عراق و شامات به آن اذناب الخیل می گویند.
شنگ در چمنزارهای نمناک شمال ایران، عمارلو، بین کبوترچای و زردچین، ایسپیلی ییلاق دامنه البرز، مخصوصاً افجه و نارون می روید و نوع چمنی این گیاه در مغرب ایران، تفرش، اراک، کوه شاهو و کردستان زیاد است، و در اروپا به علت زیبایی گل این گیاه، شنگ پرورش می دهند. گیاه شناسان قدیم نوع حقیقی شنگ را نر و نوع چمنی را ماده می دانستند، و در زبان فرانسه به شنگ یارب دوشوو گویند و در فاصله اردیبهشت تا تیرماه ظاهر می شود.
ریشه گیاه شنگ
ریشه گیاه شنگ دارای لعاب بوده و کمی تلخ است و خوردن آن اشتها را فوق العاده زیاد می کند. ریشه شنگ خلط آور و نرم کنده سینه و التیام دهنده زخم ها می باشد. از برگ های شنگ در سالاد استفاده می کنند و آن را مانند کاهو و کاسنی با سرکه و بدون آن می خورند، چون بسیار خنک می باشد خوردن برگ های شنگ اسهال و خون ریزی معده را بند می آورد همچنین از خون ریزی سینه جلوگیری می کند.
ریشه شنگ برای جلوگیری از اسهال و خون ریزی، از برگش قوی تر است. پاشیدن برگ و گل خشک شده این گیاه در روی زخم های چرکی و متعفن سودمند می باشد. ضماد آن را برای التیام عصب قطع شده مفید دانسته اند. ضماد گل شنگ با موم، جهت سوختگی با آتش مفید است. حکیم محمد بن زکریای رازی خوردن ریشه گیاه شنگ را پادزهر سموم می دانست. عصاره گیاه شنگ پادزهری قوی است و در ساختن تریاق فارون به کار می رود. برای معالجه نزله ریوی، نقرس، رماتیسم و امراض جلدی جوشانده شصت گرم ریشه شنگ را تجویز کرده اند.
اگر این گیاه را پختید هرگز آب آن را دور نریزید بلکه آن را بنوشید، زیرا منافع شنگ در آب جوشانده آن جمع می شود، عصاره شنگ جهت درمان کچلی و زخم های جلدی هم مفید است.
ریشه آن برای بند آوردن چرك گوش مفید است و خشك كننده آن می باشد. خوردن برگ و ریشه و گل آن با ماء الشعیر برای قرحه ریه مفید است. جوشانده آن برای رفع كمی اشتها و اختلالات كبد و پستان و رفع ترش كردن و رفع احساس سوزش در معده و مری مفید است.
در هر یك صدگرم شنگ خام مواد زیر موجود است
آب ۷۷ گرم ، پروتئین ۹/۲ گرم ، مواد چرب ۶/۰ گرم ، هیدراتهای كربن ۱۸ گرم ، كلسیم ۴۷ میلیگرم ، فسفر ۶۶ میلی گرم ، آهن ۵/۱ میلی گرم ، ویتامین آ 10 واحد ، پتاسیم ۳۸۰ میلی گرم ، ویتامین ، ، تیامین ۰۴/۰ میلی گرم ، رایبو فلاوین ۰۴/۰ م ، نیاسین ۳/۰ میلی گرم ، ویتامین سی 11 میلی گرم. میلیگرم ،
در هر یك صد گرم شنگ پخته كم اب مواد زیر موجود است
آب ۸۱ گرم ، پروتئین ۶/۲ گرم ، مواد چرب ۶/۰ گرم ، هیدراتهای كربن ۱/۱۵ گرم ، كلسیم ۴۲ میلی گرم ، فسفر ۵۳ میلی گرم ، آهن ۳/۱ ، پتاسیم ۲۶۶ میلیگرم ، ویتامین آ 10 واحد ، تیامین ۰۳/۰ میلیگرم ، رایبو فلاوین ۰۴/۰ میلی گرم ، نیاسین ۲/۰ میلی گرم.
منابع :
برگ های گیاه شنگ از خونریزی معده جلوگیری می كند. اگر مسموم شدید از ریشه این گیاه استفاده كنید. برای رماتیسم مفید است و آب ریشه خام شنگ زگیل را از بین می برد. گل این گیاه را بر روی محل سوختگی قرار میدهند تا از قدرت التیام آن برای سوختگی استفاده کنند.
شنگ از نظر طبیعت طبق نظر حكمای طب سنتی سرد و خشك است و در مورد خواص آن معتقدند كه قابض است و كمی تلخ و خونریزی را بند می آورد و اسهال خونی و اسهال صفراوی را نیز قطع می كند . ریشه آن از نظر قابض بودن قوی تر از برگ آن است. عصاره آن مقوی معده و آشامیدن عصاره آن با سركه رقیق برای جلوگیری از خونریزی رحم مفید است. ضماد آن مقوی اعضای ضعیف و دهانه معده و كبد است.
فارسی این گیاه شنگ است، در شیراز و اصفهان به شنگ آلاله و در خراسان ریش بز خالدار خطاب می کنند. در عربی نوع چمنی این گیاه که برگ های آن باریک تر از شنگ بوده، لحبه النبس و زنب الخیل است. ولی در عراق و شامات به آن اذناب الخیل می گویند.
شنگ در چمنزارهای نمناک شمال ایران، عمارلو، بین کبوترچای و زردچین، ایسپیلی ییلاق دامنه البرز، مخصوصاً افجه و نارون می روید و نوع چمنی این گیاه در مغرب ایران، تفرش، اراک، کوه شاهو و کردستان زیاد است، و در اروپا به علت زیبایی گل این گیاه، شنگ پرورش می دهند. گیاه شناسان قدیم نوع حقیقی شنگ را نر و نوع چمنی را ماده می دانستند، و در زبان فرانسه به شنگ یارب دوشوو گویند و در فاصله اردیبهشت تا تیرماه ظاهر می شود.
ریشه گیاه شنگ دارای لعاب بوده و کمی تلخ است و خوردن آن اشتها را فوق العاده زیاد می کند. ریشه شنگ خلط آور و نرم کنده سینه و التیام دهنده زخم ها می باشد. از برگ های شنگ در سالاد استفاده می کنند و آن را مانند کاهو و کاسنی با سرکه و بدون آن می خورند، چون بسیار خنک می باشد خوردن برگ های شنگ اسهال و خون ریزی معده را بند می آورد همچنین از خون ریزی سینه جلوگیری می کند.
ریشه شنگ برای جلوگیری از اسهال و خون ریزی، از برگش قوی تر است. پاشیدن برگ و گل خشک شده این گیاه در روی زخم های چرکی و متعفن سودمند می باشد. ضماد آن را برای التیام عصب قطع شده مفید دانسته اند. ضماد گل شنگ با موم، جهت سوختگی با آتش مفید است. حکیم محمد بن زکریای رازی خوردن ریشه گیاه شنگ را پادزهر سموم می دانست. عصاره گیاه شنگ پادزهری قوی است و در ساختن تریاق فارون به کار می رود. برای معالجه نزله ریوی، نقرس، رماتیسم و امراض جلدی جوشانده شصت گرم ریشه شنگ را تجویز کرده اند.
اگر این گیاه را پختید هرگز آب آن را دور نریزید بلکه آن را بنوشید، زیرا منافع شنگ در آب جوشانده آن جمع می شود، عصاره شنگ جهت درمان کچلی و زخم های جلدی هم مفید است.
ریشه آن برای بند آوردن چرك گوش مفید است و خشك كننده آن می باشد. خوردن برگ و ریشه و گل آن با ماء الشعیر برای قرحه ریه مفید است. جوشانده آن برای رفع كمی اشتها و اختلالات كبد و پستان و رفع ترش كردن و رفع احساس سوزش در معده و مری مفید است.
در هر یك صدگرم شنگ خام مواد زیر موجود است
آب ۷۷ گرم ، پروتئین ۹/۲ گرم ، مواد چرب ۶/۰ گرم ، هیدراتهای كربن ۱۸ گرم ، كلسیم ۴۷ میلیگرم ، فسفر ۶۶ میلی گرم ، آهن ۵/۱ میلی گرم ، ویتامین آ 10 واحد ، پتاسیم ۳۸۰ میلی گرم ، ویتامین ، ، تیامین ۰۴/۰ میلی گرم ، رایبو فلاوین ۰۴/۰ م ، نیاسین ۳/۰ میلی گرم ، ویتامین سی 11 میلی گرم. میلیگرم ،
در هر یك صد گرم شنگ پخته كم اب مواد زیر موجود است
آب ۸۱ گرم ، پروتئین ۶/۲ گرم ، مواد چرب ۶/۰ گرم ، هیدراتهای كربن ۱/۱۵ گرم ، كلسیم ۴۲ میلی گرم ، فسفر ۵۳ میلی گرم ، آهن ۳/۱ ، پتاسیم ۲۶۶ میلیگرم ، ویتامین آ 10 واحد ، تیامین ۰۳/۰ میلیگرم ، رایبو فلاوین ۰۴/۰ میلی گرم ، نیاسین ۲/۰ میلی گرم.
منابع :
شرح موضوع