رابطه زناشویی برای قلب ضرر دارد؟
با بالاتر رفتن سن مردان، این سوال مطرح می شود که آیا روابط زناشویی می تواند ورزش خوبی باشد یا فشار بیش از حدی به قلب وارد می کند؟
تقریبا هر مردی در طول زندگی اش روابط زناشویی داشته است. ممکن است این سوال مانند جوک های رایج میان مردان به نظر برسد اما در واقع بسیارمهم است و در حال حاضر پاسخ علمی محکمی برای آن وجود دارد...
پژوهشگران برای ارزیابی آثار قلبی عروقی فعالیت جنسی، گروهی از داوطلبان را هنگام راه رفتن روی تردمیل و هنگام فعالیت جنسی در خلوت خانه از لحاظ میزان فعالیت قلبی مونیتور کردند. گروه مورد بررسی شامل ۱۳ زن و ۱۹ مرد بودند. میانگین سنی مردان در این گروه مورد بررسی ۵۵ سال بود. ۷۰ درصد این مردان شکلی از بیماری قلبی عروقی داشتند و ۵۳ درصد قرص های مسدودکننده گیرنده بتا مانند پروپرانولول مصرف می کردند. این مردان با وجود سابقه بیماری قلبی، گزارش می کردند که ۴ بار در هفته ورزش می کنند و به طور میانگین ۶ بار در ماه روابط زناشویی دارند. دانشمندان تعداد ضربان قلب و فشارخون این مردان را هنگام تست ورزش استاندارد با تردمیل و در هنگام روابط زناشویی «معمول» در خانه با دخول واژنی و ارگاسم، اندازه گیری کردند اما نتایج تا حدی ناامیدکننده بود؛ ورزش روی تردمیل فشار جسمی بیشتری ایجادمی کرد. در مردان هنگام روابط زناشویی سرعت ضربان قلب فقط به اندازه ۷۲ درصد افزایش ضربان قلب در ورزش روی تردمیل افزایش می یافت و میزان میانگین فشار خون نیز فقط به اندازه ۸۰ درصد ورزش روی تردمیل بالامی رفت. مردان در یک مقیاس پنج درجه ای شدت که در آن عدد ۵ بالاترین درجه شدت بود، شدت ورزش روی تردمیل را ۶/۴ و شدت فعالیت جسمی هنگام روابط زناشویی را ۷/۲ ارزیابی کردند.
حتی در مورد زنان در این گروه نیز روابط زناشویی از لحاظ ضربان قلب، فشارخون و شدت فعالیت جسمی بر اساس ارزیابی شخصی، فعالیت کم فشارتری بود.
● روابط زناشویی به عنوان ورزش
به نظر می رسد مردان انرژی بیشتری برای فکر یا صحبت درباره امور جنسی صرف می کنند تا خود روابط زناشویی! هنگام برقراری روابط زناشویی ضربان قلب به ندرت از ۱۳۰ ضربان در دقیقه بالاتر می رود و فشار سیستولی خون (فشار ماکزیمم یا فشار بالا) تقریبا همیشه زیر ۱۷۰ است. در مجموع، روابط زناشویی میانگین در رده فعالیت جسمی با شدت ملایم تا متوسط رده بندی می شود. مصرف اکسیژن در روابط زناشویی حدود ۵/۳ مت (معادل متابولیک) و در حد مصرف اکسیژن هنگام جمع کردن برگ های ریخته شده درختان یا بازی پینگ پونگ است.
فعالیت جنسی حدود ۵ کالری در دقیقه انرژی مصرف می کند؛ این میزان ۴ برابر میزان کالری سوخته شده در مردی است که تلویزیون تماشا می کند اما حدود همان مقداری کالری مصرفی در مردی است که زمین گلف را می پیماید تا بازی بعدی اش را انجام دهد.
اگر مردی بتواند ۳ طبقه ساختمان را بدون مشکل بالا رود، از لحاظ جسمی برای انجام روابط زناشویی آماده است.
● فعالیت جنسی به عنوان فعالیت جسمی
گرچه جمع کردن برگ های خشکیده میزان مصرف اکسیژن در بدن مرد را افزایش می دهد، اما به اصطلاح موتور او را به کار نمی اندازد. یقینا فعالیت جنسی متفاوت است، هیجان و استرس ناشی از آن باعث آزاد شدن میزان بیشتری آدرنالین به خون می شود. هم هیجان روانی و هم فعالیت جسمی میزان آدرنالین را افزایش می دهند و ممکن است باعث حمله قلبی یا اختلال ریتم قلب شوند. آیا فعالیت جنسی می تواند چنین اثری ایجاد کند؟ از لحاظ نظری ممکن است اما در عمل چنین وضعیتی بسیار ناشایع است. بررسی های دقیق نشان می دهند کمتر از یک مورد از هر ۱۰۰ حمله قلبی به روابط زناشویی مربوط است و فقط ۱ مورد از ۲۰۰مورد اختلال های مرگبار ریتم قلب با فعالیت جنسی ارتباط دارد. به عبارت دیگر، برای یک مرد ۵۰ ساله سالم، خطر ابتلا به حمله قلبی در هر ساعت معین ۱ در میلیون است؛ فعالیت جنسی این خطر را ۲ برابر می کند، اما این خطر هنوز خیلی کم و در حد ۲ در میلیون است. برای مردان مبتلا به بیماری قلبی این خطر ۱۰ برابر افزایش می یابد اما حتی در این گروه مردان احتمال حمله قلبی هنگام برقراری روابط زناشویی ۲۰ در میلیون است. این احتمال ها بسیار کم هستند.
● روابط زناشویی و افزایش طول عمر
عشق قلب مردان را به تپش می اندازد اما آیا روابط زناشویی هم می تواند به تقویت قلب آنها کمک کند؟
بر اساس گزارشی از دانشمندان بریتانیایی، احتمالا بله. این پژ وهشگران ۹۱۸ مرد با وضعیت سلامت مطلوب را مورد ارزیابی قراردادند. هر مرد اطلاعاتی را در مورد میزان روابط زناشویی اش بیان می کرد. در طول ۱۰ سال بعد، میزان مرگ ومیر مردانی که ۳ یا تعداد بیشتری ارگاسم در هفته را گزارش کرده بودند، نسبت به مردانی که شمار کمتری ارگاسم در هفته داشتند، ۵۰ درصد کمتر بود.
گزارشی از «بررسی مردان در حال سالمندی ماساچوست» نشان داد روابط زناشویی ممکن است اثری محافظتی داشته باشد. افراد مورد بررسی در این تحقیق مردان ۴۰ تا ۷۰ ساله و به طور تصادفی از میان ساکنان منطقه بوستون در آمریکا انتخاب شده بودند. در مجموع ۱۱۶۵ نفر در این بررسی وارد شدند. هیچ کدام از این مردان در هنگام شروع این بررسی ۱۷ ساله بیماری قلبی عروقی نداشتند؛ ۲۱۴ نفر از آنها دچار اختلال نعوظ بودند و جداگانه مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفتند. در میان ۹۵۲ مرد که نعوظ مناسب داشتند، مردانی که ماهی یک بار یا کمتر فعالیت جنسی داشتند، نسبت به مردانی که ۲ بار یا تعداد بیشتری روابط زناشویی در ماه داشتند، با احتمال ۴۵ درصد بیشتر در معرض بیماری قلبی عروقی بودند. این رابطه میان فعالیت جنسی و سلامت قلبی با سایر عوامل خطرساز برای بیماری های قلبی عروقی یا میزان رضایت مرد از روابطش با همسرش قابل توضیح نبود.
گرچه یافته های این ۲ تحقیق در آمریکا و بریتانیا بیانگر اثر مثبت روابط زناشویی بودند، اما نمی توانند ثابت کنند که فعالیت جنسی به خودی خود این اثر محافظتی را ایجاد کرده است. روابط زناشویی بیشتر بیانگر رضایت کلی فرد از زندگی و وضعیت بهتر سلامت اوست. همچنین حتی احتمال بیشتری دارد که روابط کمتر مردان ناشی از فشار انزوای اجتماعی یا به علت سیگار کشیدن، نوشیدن مشروبات الکلی، سوءمصرف مواد مخدر یا بیماری هایی باشد که میل جنسی یا نعوظ را مختل می کنند.
● ویاگرا چه اثری ممکن است داشته باشد؟
بسیاری از عواملی که بیماری قلبی ایجاد می کنند، مانند سیگار، دیابت، فشار خون بالا، میزان غیرطبیعی کلسترول، باعث اختلال نعوظ هم می شوند. عامل پیونددهنده مشترک این دو، آترواسکلروز(رسوب چربی در دیواره شریان ها) است که هم به شریان های تغذیه کننده قلب و هم به شریان های آلت تناسلی آسیب می زند.
داروهای برطرف کننده اختلال نعوظ مانند سیلدنافیل (ویاگرا)، واردنافیل (لویترا) و تالدافیل (سیالیس) این وضعیت را تغییر داده اند. ۷۰ درصد مردان دچار اختلال نعوظ تا حدی به این قرص ها پاسخ می دهند که بتوانند روابط زناشویی برقرار کنند. فعالیت جنسی برای بیشتر مردان مبتلا به بیماری قلبی بی خطر است، اما آیا استفاده از این قرص ها برای داشتن فعالیت جنسی راه بی خطری است؟ در مردانی که بیماری شریان های کرونری قلب آنها حالت پایداری دارد و فشارخونشان تحت کنترل است، پاسخ مثبت است، البته با یک شرط بسیار مهم؛ مردانی که از هر نوع داروی نیتراتی برای کنترل یا درمان بیماری قلبی استفاده می کنند، نمی توانند قرص های برطرف کننده اختلال نعوظ را همزمان مصرف کنند. این محدودیت تمام اشکال داروی نیتروگلیسرین، چه نیترات های طولانی اثر، چه اسپری ها، برچسب های پوستی و ضمادهای پوستی و آمیل نیترات را دربرمی گیرند. خوشبختانه درمان های دیگری برای اختلال کارکرد نعوظی مانند پمپ های خلأ، داروی تزریقی آلپروستادیل و قرص های پیشابراهی وجود دارند که برای مردان مبتلا به بیماری قلبی، حتی اگر در حال مصرف داروهای نیتراتی هم باشند، بی خطر هستند.
منبع: آفتاب
با بالاتر رفتن سن مردان، این سوال مطرح می شود که آیا روابط زناشویی می تواند ورزش خوبی باشد یا فشار بیش از حدی به قلب وارد می کند؟
تقریبا هر مردی در طول زندگی اش روابط زناشویی داشته است. ممکن است این سوال مانند جوک های رایج میان مردان به نظر برسد اما در واقع بسیارمهم است و در حال حاضر پاسخ علمی محکمی برای آن وجود دارد...
پژوهشگران برای ارزیابی آثار قلبی عروقی فعالیت جنسی، گروهی از داوطلبان را هنگام راه رفتن روی تردمیل و هنگام فعالیت جنسی در خلوت خانه از لحاظ میزان فعالیت قلبی مونیتور کردند. گروه مورد بررسی شامل ۱۳ زن و ۱۹ مرد بودند. میانگین سنی مردان در این گروه مورد بررسی ۵۵ سال بود. ۷۰ درصد این مردان شکلی از بیماری قلبی عروقی داشتند و ۵۳ درصد قرص های مسدودکننده گیرنده بتا مانند پروپرانولول مصرف می کردند. این مردان با وجود سابقه بیماری قلبی، گزارش می کردند که ۴ بار در هفته ورزش می کنند و به طور میانگین ۶ بار در ماه روابط زناشویی دارند. دانشمندان تعداد ضربان قلب و فشارخون این مردان را هنگام تست ورزش استاندارد با تردمیل و در هنگام روابط زناشویی «معمول» در خانه با دخول واژنی و ارگاسم، اندازه گیری کردند اما نتایج تا حدی ناامیدکننده بود؛ ورزش روی تردمیل فشار جسمی بیشتری ایجادمی کرد. در مردان هنگام روابط زناشویی سرعت ضربان قلب فقط به اندازه ۷۲ درصد افزایش ضربان قلب در ورزش روی تردمیل افزایش می یافت و میزان میانگین فشار خون نیز فقط به اندازه ۸۰ درصد ورزش روی تردمیل بالامی رفت. مردان در یک مقیاس پنج درجه ای شدت که در آن عدد ۵ بالاترین درجه شدت بود، شدت ورزش روی تردمیل را ۶/۴ و شدت فعالیت جسمی هنگام روابط زناشویی را ۷/۲ ارزیابی کردند.
حتی در مورد زنان در این گروه نیز روابط زناشویی از لحاظ ضربان قلب، فشارخون و شدت فعالیت جسمی بر اساس ارزیابی شخصی، فعالیت کم فشارتری بود.
● روابط زناشویی به عنوان ورزش
به نظر می رسد مردان انرژی بیشتری برای فکر یا صحبت درباره امور جنسی صرف می کنند تا خود روابط زناشویی! هنگام برقراری روابط زناشویی ضربان قلب به ندرت از ۱۳۰ ضربان در دقیقه بالاتر می رود و فشار سیستولی خون (فشار ماکزیمم یا فشار بالا) تقریبا همیشه زیر ۱۷۰ است. در مجموع، روابط زناشویی میانگین در رده فعالیت جسمی با شدت ملایم تا متوسط رده بندی می شود. مصرف اکسیژن در روابط زناشویی حدود ۵/۳ مت (معادل متابولیک) و در حد مصرف اکسیژن هنگام جمع کردن برگ های ریخته شده درختان یا بازی پینگ پونگ است.
فعالیت جنسی حدود ۵ کالری در دقیقه انرژی مصرف می کند؛ این میزان ۴ برابر میزان کالری سوخته شده در مردی است که تلویزیون تماشا می کند اما حدود همان مقداری کالری مصرفی در مردی است که زمین گلف را می پیماید تا بازی بعدی اش را انجام دهد.
اگر مردی بتواند ۳ طبقه ساختمان را بدون مشکل بالا رود، از لحاظ جسمی برای انجام روابط زناشویی آماده است.
● فعالیت جنسی به عنوان فعالیت جسمی
گرچه جمع کردن برگ های خشکیده میزان مصرف اکسیژن در بدن مرد را افزایش می دهد، اما به اصطلاح موتور او را به کار نمی اندازد. یقینا فعالیت جنسی متفاوت است، هیجان و استرس ناشی از آن باعث آزاد شدن میزان بیشتری آدرنالین به خون می شود. هم هیجان روانی و هم فعالیت جسمی میزان آدرنالین را افزایش می دهند و ممکن است باعث حمله قلبی یا اختلال ریتم قلب شوند. آیا فعالیت جنسی می تواند چنین اثری ایجاد کند؟ از لحاظ نظری ممکن است اما در عمل چنین وضعیتی بسیار ناشایع است. بررسی های دقیق نشان می دهند کمتر از یک مورد از هر ۱۰۰ حمله قلبی به روابط زناشویی مربوط است و فقط ۱ مورد از ۲۰۰مورد اختلال های مرگبار ریتم قلب با فعالیت جنسی ارتباط دارد. به عبارت دیگر، برای یک مرد ۵۰ ساله سالم، خطر ابتلا به حمله قلبی در هر ساعت معین ۱ در میلیون است؛ فعالیت جنسی این خطر را ۲ برابر می کند، اما این خطر هنوز خیلی کم و در حد ۲ در میلیون است. برای مردان مبتلا به بیماری قلبی این خطر ۱۰ برابر افزایش می یابد اما حتی در این گروه مردان احتمال حمله قلبی هنگام برقراری روابط زناشویی ۲۰ در میلیون است. این احتمال ها بسیار کم هستند.
● روابط زناشویی و افزایش طول عمر
عشق قلب مردان را به تپش می اندازد اما آیا روابط زناشویی هم می تواند به تقویت قلب آنها کمک کند؟
بر اساس گزارشی از دانشمندان بریتانیایی، احتمالا بله. این پژ وهشگران ۹۱۸ مرد با وضعیت سلامت مطلوب را مورد ارزیابی قراردادند. هر مرد اطلاعاتی را در مورد میزان روابط زناشویی اش بیان می کرد. در طول ۱۰ سال بعد، میزان مرگ ومیر مردانی که ۳ یا تعداد بیشتری ارگاسم در هفته را گزارش کرده بودند، نسبت به مردانی که شمار کمتری ارگاسم در هفته داشتند، ۵۰ درصد کمتر بود.
گزارشی از «بررسی مردان در حال سالمندی ماساچوست» نشان داد روابط زناشویی ممکن است اثری محافظتی داشته باشد. افراد مورد بررسی در این تحقیق مردان ۴۰ تا ۷۰ ساله و به طور تصادفی از میان ساکنان منطقه بوستون در آمریکا انتخاب شده بودند. در مجموع ۱۱۶۵ نفر در این بررسی وارد شدند. هیچ کدام از این مردان در هنگام شروع این بررسی ۱۷ ساله بیماری قلبی عروقی نداشتند؛ ۲۱۴ نفر از آنها دچار اختلال نعوظ بودند و جداگانه مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفتند. در میان ۹۵۲ مرد که نعوظ مناسب داشتند، مردانی که ماهی یک بار یا کمتر فعالیت جنسی داشتند، نسبت به مردانی که ۲ بار یا تعداد بیشتری روابط زناشویی در ماه داشتند، با احتمال ۴۵ درصد بیشتر در معرض بیماری قلبی عروقی بودند. این رابطه میان فعالیت جنسی و سلامت قلبی با سایر عوامل خطرساز برای بیماری های قلبی عروقی یا میزان رضایت مرد از روابطش با همسرش قابل توضیح نبود.
گرچه یافته های این ۲ تحقیق در آمریکا و بریتانیا بیانگر اثر مثبت روابط زناشویی بودند، اما نمی توانند ثابت کنند که فعالیت جنسی به خودی خود این اثر محافظتی را ایجاد کرده است. روابط زناشویی بیشتر بیانگر رضایت کلی فرد از زندگی و وضعیت بهتر سلامت اوست. همچنین حتی احتمال بیشتری دارد که روابط کمتر مردان ناشی از فشار انزوای اجتماعی یا به علت سیگار کشیدن، نوشیدن مشروبات الکلی، سوءمصرف مواد مخدر یا بیماری هایی باشد که میل جنسی یا نعوظ را مختل می کنند.
● ویاگرا چه اثری ممکن است داشته باشد؟
بسیاری از عواملی که بیماری قلبی ایجاد می کنند، مانند سیگار، دیابت، فشار خون بالا، میزان غیرطبیعی کلسترول، باعث اختلال نعوظ هم می شوند. عامل پیونددهنده مشترک این دو، آترواسکلروز(رسوب چربی در دیواره شریان ها) است که هم به شریان های تغذیه کننده قلب و هم به شریان های آلت تناسلی آسیب می زند.
داروهای برطرف کننده اختلال نعوظ مانند سیلدنافیل (ویاگرا)، واردنافیل (لویترا) و تالدافیل (سیالیس) این وضعیت را تغییر داده اند. ۷۰ درصد مردان دچار اختلال نعوظ تا حدی به این قرص ها پاسخ می دهند که بتوانند روابط زناشویی برقرار کنند. فعالیت جنسی برای بیشتر مردان مبتلا به بیماری قلبی بی خطر است، اما آیا استفاده از این قرص ها برای داشتن فعالیت جنسی راه بی خطری است؟ در مردانی که بیماری شریان های کرونری قلب آنها حالت پایداری دارد و فشارخونشان تحت کنترل است، پاسخ مثبت است، البته با یک شرط بسیار مهم؛ مردانی که از هر نوع داروی نیتراتی برای کنترل یا درمان بیماری قلبی استفاده می کنند، نمی توانند قرص های برطرف کننده اختلال نعوظ را همزمان مصرف کنند. این محدودیت تمام اشکال داروی نیتروگلیسرین، چه نیترات های طولانی اثر، چه اسپری ها، برچسب های پوستی و ضمادهای پوستی و آمیل نیترات را دربرمی گیرند. خوشبختانه درمان های دیگری برای اختلال کارکرد نعوظی مانند پمپ های خلأ، داروی تزریقی آلپروستادیل و قرص های پیشابراهی وجود دارند که برای مردان مبتلا به بیماری قلبی، حتی اگر در حال مصرف داروهای نیتراتی هم باشند، بی خطر هستند.
منبع: آفتاب
شرح موضوع