بررسي وضعيت ايستادن و راه رفتن، بخشي از معاينه عصبي را تشكيل مي‌دهد. ناتواني در ايستادن، عدم تعادل در حركت، ناتواني در آغاز حركت، عدم توانايي در متوقف‌شدن، ناتواني در بلند كردن پاها كه منجر به كشيده‌شدن كف پا بر زمين مي‌شود و راه رفتن‌هاي نامناسب همه از نشانه‌هاي ضايعات دستگاه تعادلي بدن، مجاري نيم دايره‌اي گوش، مخچه، مراكز حركتي قشر مغز، هسته‌هاي قاعده‌اي مغز، ماهيچه‌ها و استخوان‌هاست...
وضعيت خاص راه رفتن، يكي از نشانه‌هاي بارز بيماري پاركينسون است. اما فرض كنيم كه هيچ‌يك از اين مشكلات وجود ندارد. باز هم تفاوت زيادي در راه رفتن انسان‌ها با يكديگر وجود دارد. عده‌اي كند راه مي‌روند، برخي تند راه مي‌روند. برخي گام‌هاي كوتاه برمي‌دارند، عده‌اي قدم‌هاي بلند. ما نمي‌دانيم آنان كه به شتاب مي‌روند زودتر به مقصد مي‌رسند يا آنان كه با طمأنينه قدم بر مي‌دارند:ژ
اسب تازي دو تك رود به شتاب
شتر آهسته مي‌رود شب و روز
شايد پاشنه كفش‌هاي كساني كه قدم‌هاي بلند برمي‌دارند ديرتر ساييده شود اما اين احتمال هم برايشان بيشتر است كه پاي خود را جاي نامطمئني بگذارند. برخي افراد قدم‌هايي با ترديد برمي‌دارند و عده‌اي با گام‌هاي مطمئن پيش مي‌روند. برخي افراد سربه هوا هستند و جلوي پايشان را نمي‌بينند و عده‌اي به حدي چشم بر زمين دوخته‌اند كه نمي‌توانند ببينند در اطرافشان چه مي‌گذرد. سعدي در مورد افراد قبلي گفته است:
تو در اوج فلك چه داني چيست
كه نداني كه در سراي تو كيست
برخي افراد به اندازه‌اي مترصد هستند كه جا پاي ديگران بگذارند كه هيچ وقت رد پايي از خود به جا نمي‌گذارند. عده‌اي حين راه رفتن زمين مي‌خورند و ديگر از جا بلند نمي‌شوند، برخي ديگر كه زمين مي‌خورند انگيزه پيدا مي‌كنند كه محكم‌تر قدم بردارند. عده‌اي ساده‌دل به آن جايي كه زمين خورده‌اند لعنت مي‌فرستند، عده‌اي عاقل‌تر آن جايي را بررسي مي‌كنند كه ابتدا از آنجا سرخوردند و به جايي كه زمين افتاده‌اند كاري ندارند. برخي بر زمين مي‌خرامند تا پاي پوش فاخر خود را به نمايش بگذارند و عده‌اي كه پا برهنه‌اند با ديدن كسي كه پا ندارد شكر و بر بي‌كفشي صبر مي‌كنند. عده‌اي نيز از اينكه فردي بي‌پا هزارپايي را مي‌كشد عبرت مي‌آموزند. برخي بر افتادگان رحمت مي‌آورند چو استاده‌اي دست افتاده گير اما در اين بازار شام كه هركس به صورتي گام مي‌نهد عده‌اي نيز درجا مي‌زنند. برخي نيز يك گام به پيش و دو گام به پس مي‌نهند. عده‌اي با دست پس مي‌زنند و با پا پيش مي‌كشند. اما مهم نيست كه چگونه گام برمي‌داري و با چه سرعتي مي‌روي. مهم آن است كه به چه مقصدي مي‌روي. گزينش مسير مهم‌تر از چگونگي گام برداشتن است و جان كلام آنكه
راهي به سوي عاقبت خير مي‌رود
راهي به سوء عاقبت؛ اكنون مخيّري
منبع:salamatiran.com
وضعيت خاص راه رفتن، يكي از نشانه‌هاي بارز بيماري پاركينسون است. اما فرض كنيم كه هيچ‌يك از اين مشكلات وجود ندارد. باز هم تفاوت زيادي در راه رفتن انسان‌ها با يكديگر وجود دارد. عده‌اي كند راه مي‌روند، برخي تند راه مي‌روند. برخي گام‌هاي كوتاه برمي‌دارند، عده‌اي قدم‌هاي بلند. ما نمي‌دانيم آنان كه به شتاب مي‌روند زودتر به مقصد مي‌رسند يا آنان كه با طمأنينه قدم بر مي‌دارند:ژ
اسب تازي دو تك رود به شتاب
شتر آهسته مي‌رود شب و روز
شايد پاشنه كفش‌هاي كساني كه قدم‌هاي بلند برمي‌دارند ديرتر ساييده شود اما اين احتمال هم برايشان بيشتر است كه پاي خود را جاي نامطمئني بگذارند. برخي افراد قدم‌هايي با ترديد برمي‌دارند و عده‌اي با گام‌هاي مطمئن پيش مي‌روند. برخي افراد سربه هوا هستند و جلوي پايشان را نمي‌بينند و عده‌اي به حدي چشم بر زمين دوخته‌اند كه نمي‌توانند ببينند در اطرافشان چه مي‌گذرد. سعدي در مورد افراد قبلي گفته است:
تو در اوج فلك چه داني چيست
كه نداني كه در سراي تو كيست
برخي افراد به اندازه‌اي مترصد هستند كه جا پاي ديگران بگذارند كه هيچ وقت رد پايي از خود به جا نمي‌گذارند. عده‌اي حين راه رفتن زمين مي‌خورند و ديگر از جا بلند نمي‌شوند، برخي ديگر كه زمين مي‌خورند انگيزه پيدا مي‌كنند كه محكم‌تر قدم بردارند. عده‌اي ساده‌دل به آن جايي كه زمين خورده‌اند لعنت مي‌فرستند، عده‌اي عاقل‌تر آن جايي را بررسي مي‌كنند كه ابتدا از آنجا سرخوردند و به جايي كه زمين افتاده‌اند كاري ندارند. برخي بر زمين مي‌خرامند تا پاي پوش فاخر خود را به نمايش بگذارند و عده‌اي كه پا برهنه‌اند با ديدن كسي كه پا ندارد شكر و بر بي‌كفشي صبر مي‌كنند. عده‌اي نيز از اينكه فردي بي‌پا هزارپايي را مي‌كشد عبرت مي‌آموزند. برخي بر افتادگان رحمت مي‌آورند چو استاده‌اي دست افتاده گير اما در اين بازار شام كه هركس به صورتي گام مي‌نهد عده‌اي نيز درجا مي‌زنند. برخي نيز يك گام به پيش و دو گام به پس مي‌نهند. عده‌اي با دست پس مي‌زنند و با پا پيش مي‌كشند. اما مهم نيست كه چگونه گام برمي‌داري و با چه سرعتي مي‌روي. مهم آن است كه به چه مقصدي مي‌روي. گزينش مسير مهم‌تر از چگونگي گام برداشتن است و جان كلام آنكه
راهي به سوي عاقبت خير مي‌رود
راهي به سوء عاقبت؛ اكنون مخيّري
منبع:salamatiran.com
شرح موضوع