بیماری پیرونی اولین بار توسط دانشمندی به نام فالوپیوس در سال 1561 میلادی گزارش شد ولی در سال 1743 توسط جراح مشهور فرانسوی، پیرونی، کامل‌تر بیان شد و بیماران مرد با مشکل انحنای آلت به این عنوان معرفی شدند....
بین20 تا 40 درصد مردان مبتلا به بیماری پیرونی دچار اختلال در نعوظ می‌شوند و 70 درصد مبتلایان اختلالات قابل توجه روانی از خود نشان می‌دهند. اخیرا میزان شیوع بیماری پیرونی افزایش یافته است که می‌تواند به علت مصرف داروهای ایجادکننده نعوظ باشد. به طور کلی، بسیاری از بیماران از پذیرش درمان اجتناب می‌کنند. در مطالعات اخیر، شیوع بیماری پیرونی در مردان زیر 40 سال 2/8 درصد گزارش شده است.
بیماری پیرونی یکی از مشکلات بالینی است که مردان میانسال و مسن را مبتلا می‌کند. این افراد معمولا از درد، تغییر شکل آلت هنگام نعوظ و کوتاهی طول آن شکایت دارند.
معمولا سن شیوع بیماری بین 40 تا 70 سالگی است و با افزایش سن، شیوع آن بیشتر می‌شود. در اغلب مطالعات، این بیماری در سن 50 سالگی تشخیص داده می‌شود. بسیاری از بیماران مبتلا به پیرونی شکایت خاص بالینی ندارند ولی گاهی بیمار به علت نعوظ دردناک، انحنای آلت تناسلی و نعوظ ضعیف در قسمت جلوتر از محل ایجاد ضایعه به پزشک مراجعه می‌کند.
ممکن است انحنا و یا درد ایجاد شده موقع نعوظ به‌قدری شدید باشد که مانع ایجاد رابطه زناشویی رضایت‌بخش شود. در برخی موارد، بیمار یک توده نرم در بدنه آلت خود احساس می‌کند. در بیماری پیرونی، در زمانی که آلت در وضعیت نعوظ قرار ندارد، بیمار هیچ‌گونه دردی را ذکر نمی‌کند. بیماران عمدتا نگران این هستند که مبادا این ضایعه عارضه بدخیمی در آلت باشد. لازم است به بیمار اطمینان داد که این توده هیچ‌گونه بدخیمی یا زمینه سرطانی شدن را در پی ندارد و به عبارتی جزو ضایعات خوش‌خیم به حساب می‌آید.
بیماری پیرونی چه علایمی دارد؟
در معاینه، معمولا یک پلاک پوستی سفت و فیبروتیک با حدود مشخص در بدنه آلت لمس می‌شود که اندازه آن متغیر است. این پلاک عامل اصلی ایجاد درد و انحراف آلت به طرف محل پلاک است. پلاک معمولا در قسمت پشتی آلت در خط وسط قرار دارد. در برخی بیماران ممکن است چند پلاک ایجاد شده باشد و بیمار توده‌های سفت متعددی را احساس کند. در موارد شدید به علت رسوب مواد کلسیمی، پلاک به شدت سفت می‌شود و در تصویر رادیولوژی نیز می‌توان آن را مشاهده کرد.
علت بروز بیماری پیرونی چیست؟
اگر چه علت بیماری پیرونی هنوز نامشخص است اما از نظر بافتی ضایعه خطرناکی محسوب نمی‌شود و تغییرات ایجاد شده عمدتا مشابه یک ضایعه التهابی شدید است. عواملی مانند ضربه، عفونت، تصلب شرایین، عوامل ژنتیکی، مصرف سیگار، بیماری دیابت، بالا بودن چربی خون و افزایش فشار خون، سابقه جراحی آلت، مصرف دارو، سابقه فامیلی بیماری پیرونی به عنوان زمینه‌های ایجادکننده و یا تشدیدکننده بیماری مطرح هستند.
مشخص شده است افرادی که بیماری پیرونی دارند در مقایسه با مردان متاهل هم‌سن خود، تعداد نزدیکی بیشتری داشته‌اند یا از نزدیکی‌های خشنی برخوردار بوده‌اند که احتمال ضربه به آلت در آنها بیشتر بوده است. به عبارتی، می‌توان گفت بیماری پیرونی یک بیماری بافتی مرتبط با سن است که در بیماران با تمایلات جنسی زیاد، اتفاق می‌افتد. ناتوانی جنسی ممکن است همراه بیماری در مردان مبتلا دیده شود که عمدتا منشأ این ناتوانی جنسی روحی روانی است و هنوز رابطه آن به‌طور مستقیم با بیماری پیرونی تایید نشده است. بسیاری از بیماران به علت اثر روانی بیماری، دچار اختلال در نعوظ می‌شوند. در مطالعات مختلف، همراهی بیماری پیرونی با ناتوانی جنسی در 75 تا 100 درصد موارد گزارش شده است.
چه باید کرد؟
درمان دارویی قطعی برای بیماری پیرونی وجود ندارد. این بیماری در 50 درصد موارد، پس از یک تا یک‌سال‌‌‌‌‌‌‌ونیم خودبه‌خود بهبود می‌یابد. در ابتدای بیماری، تحت نظر گرفتن بیمار و حمایت‌های عاطفی از بیمار توصیه می‌شود. پزشکان از داروهایی نظیر ویتامینE و یا قرص‌های پاراآمینوبنزوییک اسید و گاهی تزریق کورتون به داخل ضایعه نیز استفاده می‌کنند که موفقیت کمی در درمان بیماری داشته است. اخیرا نیز از دستگاه واکیوم برای برطرف کردن انحنای آلت استفاده می‌شود. واکیوم وسیله‌ای است که جهت درمان اختلالات نعوظ مورد استفاده قرار می‌گیرد و استفاده درمانی از آنها برای مردان مبتلا به ناتوانی جنسی بی‌خطر است. به‌ندرت بیماران به روش‌های جراحی و برداشتن پلاک نیاز پیدا می‌کنند. بررسی‌های رادیولوژیک یا آزمایشگاهی در این بیماران توصیه نمی‌شود و تاثیری در روند تشخیص و یا درمان بیماری ندارد.
به‌طور خلاصه می‌توان گفت بیماری پیرونی بیماری خوش‌خیمی است و در بسیاری از مردان نیاز به درمان ندارد و لازم است به بیمار اطمینان داده شود که برجستگی و سفتی که در روی آلت خود احساس می‌کند یک تومور بدخیم نیست و نمی‌تواند موجب ناتوانی جنسی در وی شود. ولی در برخی از افراد درمان دارویی لازم است و تنها در گروه کوچکی شدت انحنای آلت به حدی می‌رسد که مانع نزدیکی می‌شود. در برخی موارد بیماری پیرونی را همراه با برخی بیماری‌ها گزارش کرده‌اند.
http://jensiamozesh.persianblog.ir/tag
بین20 تا 40 درصد مردان مبتلا به بیماری پیرونی دچار اختلال در نعوظ می‌شوند و 70 درصد مبتلایان اختلالات قابل توجه روانی از خود نشان می‌دهند. اخیرا میزان شیوع بیماری پیرونی افزایش یافته است که می‌تواند به علت مصرف داروهای ایجادکننده نعوظ باشد. به طور کلی، بسیاری از بیماران از پذیرش درمان اجتناب می‌کنند. در مطالعات اخیر، شیوع بیماری پیرونی در مردان زیر 40 سال 2/8 درصد گزارش شده است.
بیماری پیرونی یکی از مشکلات بالینی است که مردان میانسال و مسن را مبتلا می‌کند. این افراد معمولا از درد، تغییر شکل آلت هنگام نعوظ و کوتاهی طول آن شکایت دارند.
معمولا سن شیوع بیماری بین 40 تا 70 سالگی است و با افزایش سن، شیوع آن بیشتر می‌شود. در اغلب مطالعات، این بیماری در سن 50 سالگی تشخیص داده می‌شود. بسیاری از بیماران مبتلا به پیرونی شکایت خاص بالینی ندارند ولی گاهی بیمار به علت نعوظ دردناک، انحنای آلت تناسلی و نعوظ ضعیف در قسمت جلوتر از محل ایجاد ضایعه به پزشک مراجعه می‌کند.
ممکن است انحنا و یا درد ایجاد شده موقع نعوظ به‌قدری شدید باشد که مانع ایجاد رابطه زناشویی رضایت‌بخش شود. در برخی موارد، بیمار یک توده نرم در بدنه آلت خود احساس می‌کند. در بیماری پیرونی، در زمانی که آلت در وضعیت نعوظ قرار ندارد، بیمار هیچ‌گونه دردی را ذکر نمی‌کند. بیماران عمدتا نگران این هستند که مبادا این ضایعه عارضه بدخیمی در آلت باشد. لازم است به بیمار اطمینان داد که این توده هیچ‌گونه بدخیمی یا زمینه سرطانی شدن را در پی ندارد و به عبارتی جزو ضایعات خوش‌خیم به حساب می‌آید.
بیماری پیرونی چه علایمی دارد؟
در معاینه، معمولا یک پلاک پوستی سفت و فیبروتیک با حدود مشخص در بدنه آلت لمس می‌شود که اندازه آن متغیر است. این پلاک عامل اصلی ایجاد درد و انحراف آلت به طرف محل پلاک است. پلاک معمولا در قسمت پشتی آلت در خط وسط قرار دارد. در برخی بیماران ممکن است چند پلاک ایجاد شده باشد و بیمار توده‌های سفت متعددی را احساس کند. در موارد شدید به علت رسوب مواد کلسیمی، پلاک به شدت سفت می‌شود و در تصویر رادیولوژی نیز می‌توان آن را مشاهده کرد.
علت بروز بیماری پیرونی چیست؟
اگر چه علت بیماری پیرونی هنوز نامشخص است اما از نظر بافتی ضایعه خطرناکی محسوب نمی‌شود و تغییرات ایجاد شده عمدتا مشابه یک ضایعه التهابی شدید است. عواملی مانند ضربه، عفونت، تصلب شرایین، عوامل ژنتیکی، مصرف سیگار، بیماری دیابت، بالا بودن چربی خون و افزایش فشار خون، سابقه جراحی آلت، مصرف دارو، سابقه فامیلی بیماری پیرونی به عنوان زمینه‌های ایجادکننده و یا تشدیدکننده بیماری مطرح هستند.
مشخص شده است افرادی که بیماری پیرونی دارند در مقایسه با مردان متاهل هم‌سن خود، تعداد نزدیکی بیشتری داشته‌اند یا از نزدیکی‌های خشنی برخوردار بوده‌اند که احتمال ضربه به آلت در آنها بیشتر بوده است. به عبارتی، می‌توان گفت بیماری پیرونی یک بیماری بافتی مرتبط با سن است که در بیماران با تمایلات جنسی زیاد، اتفاق می‌افتد. ناتوانی جنسی ممکن است همراه بیماری در مردان مبتلا دیده شود که عمدتا منشأ این ناتوانی جنسی روحی روانی است و هنوز رابطه آن به‌طور مستقیم با بیماری پیرونی تایید نشده است. بسیاری از بیماران به علت اثر روانی بیماری، دچار اختلال در نعوظ می‌شوند. در مطالعات مختلف، همراهی بیماری پیرونی با ناتوانی جنسی در 75 تا 100 درصد موارد گزارش شده است.
چه باید کرد؟
درمان دارویی قطعی برای بیماری پیرونی وجود ندارد. این بیماری در 50 درصد موارد، پس از یک تا یک‌سال‌‌‌‌‌‌‌ونیم خودبه‌خود بهبود می‌یابد. در ابتدای بیماری، تحت نظر گرفتن بیمار و حمایت‌های عاطفی از بیمار توصیه می‌شود. پزشکان از داروهایی نظیر ویتامینE و یا قرص‌های پاراآمینوبنزوییک اسید و گاهی تزریق کورتون به داخل ضایعه نیز استفاده می‌کنند که موفقیت کمی در درمان بیماری داشته است. اخیرا نیز از دستگاه واکیوم برای برطرف کردن انحنای آلت استفاده می‌شود. واکیوم وسیله‌ای است که جهت درمان اختلالات نعوظ مورد استفاده قرار می‌گیرد و استفاده درمانی از آنها برای مردان مبتلا به ناتوانی جنسی بی‌خطر است. به‌ندرت بیماران به روش‌های جراحی و برداشتن پلاک نیاز پیدا می‌کنند. بررسی‌های رادیولوژیک یا آزمایشگاهی در این بیماران توصیه نمی‌شود و تاثیری در روند تشخیص و یا درمان بیماری ندارد.
به‌طور خلاصه می‌توان گفت بیماری پیرونی بیماری خوش‌خیمی است و در بسیاری از مردان نیاز به درمان ندارد و لازم است به بیمار اطمینان داده شود که برجستگی و سفتی که در روی آلت خود احساس می‌کند یک تومور بدخیم نیست و نمی‌تواند موجب ناتوانی جنسی در وی شود. ولی در برخی از افراد درمان دارویی لازم است و تنها در گروه کوچکی شدت انحنای آلت به حدی می‌رسد که مانع نزدیکی می‌شود. در برخی موارد بیماری پیرونی را همراه با برخی بیماری‌ها گزارش کرده‌اند.
http://jensiamozesh.persianblog.ir/tag
شرح موضوع