تغييرات رواني پس از زايمان
روان‌پريشي پس از زايمان در زناني بروز مي‌كند كه بتازگي نوزادي به دنيا آورده‌اند. خصوصيات معمول اين بيماري شامل افسردگي، هذيان و افكار مبني بر صدمه زدن به خود يا نوزاد مي‌شود.
در این میان از آنجایی كه این افكار هرچند به ندرت، اما ممكن است به خودكشی یا نوزادكشی هم منجر شود در نتیجه باید به دقت پایش شوند. تاكید می شود كه میزان بروز این اختلال حدود 2 ـ 1 در هر هزار مورد زایمان است.
با علایم آشنا شوید:علایم این اختلال اغلب ظرف چند روز پس از زایمان شروع می شوند، هرچند میانگین فاصله زمانی زایمان تا شروع علایم بین 2 تا 3 هفته است. بیماران به طور مشخصی از خستگی، بی خوابی و بی قراری شكایت دارند و ممكن است دوره هایی از گریستن و بی ثباتی هیجانی را تجربه كنند.
همچنین سوءظن، سردرگمی، بی ربطی كلام، اظهارات غیرمنطقی و نگرانی های وسواسی درباره راحتی و سلامت كودك ممكن است بروز كنند. بیمار ممكن است به طور هذیانی معتقد باشد كه كودكش فوت كرده یا معیوب است. گاهی بیمار تولد فرزندش را انكار می كند و معتقد است مجرد، باكره، آزاردیده، تحت نفوذ دیگران و یا منحرف است. توهمات با محتوای مشابه ممكن است شامل صداهایی باشد كه به بیمار می گویند خود یا كودكش را بكشد. شكایاتی مبنی بر عدم توانایی حركت كردن، ایستادن یا راه رفتن نیز شایعند.
درمان: كاهش احتمال بروز این بیماری با سازگاری خوب پیش از بیماری و شبكه حمایتی خانواده ارتباط دارد. در بارداری های بعدی این بیماران، خطر بروز مجدد دوره بیماری افزایش می یابد و گاهی به 50 درصد می رسد.
روان پریشی پس از زایمان یك فوریت روان پزشكی محسوب می شود. درمان انتخابی آن عبارت است از داروهای ضد روان پریشی و لیتیوم به همراه یك داروی ضدافسردگی كه توسط روانپزشك تجویز می شود.البته در زنان شیرده تجویز دارو ممنوع است. بیمارانی كه فكر خودكشی دارند، برای جلوگیری از اقدام به خودكشی باید به بخش روانپزشكی منتقل شوند. در صورت تمایل مادر تماس وی با فرزندش معمولا مفید است، اما این ملاقات ها باید كاملا تحت نظر انجام شوند. پس از گذشت دوره حاد روان درمانی لازم است كه بیمار نقش مادری را بپذیرد و با آن احساس راحتی كند. افزایش حمایت از سوی همسر و سایر اطرافیان هم ممكن است ضروری باشد.
منبع : جام جم آنلاین
روان‌پريشي پس از زايمان در زناني بروز مي‌كند كه بتازگي نوزادي به دنيا آورده‌اند. خصوصيات معمول اين بيماري شامل افسردگي، هذيان و افكار مبني بر صدمه زدن به خود يا نوزاد مي‌شود.
در این میان از آنجایی كه این افكار هرچند به ندرت، اما ممكن است به خودكشی یا نوزادكشی هم منجر شود در نتیجه باید به دقت پایش شوند. تاكید می شود كه میزان بروز این اختلال حدود 2 ـ 1 در هر هزار مورد زایمان است.
با علایم آشنا شوید:علایم این اختلال اغلب ظرف چند روز پس از زایمان شروع می شوند، هرچند میانگین فاصله زمانی زایمان تا شروع علایم بین 2 تا 3 هفته است. بیماران به طور مشخصی از خستگی، بی خوابی و بی قراری شكایت دارند و ممكن است دوره هایی از گریستن و بی ثباتی هیجانی را تجربه كنند.
همچنین سوءظن، سردرگمی، بی ربطی كلام، اظهارات غیرمنطقی و نگرانی های وسواسی درباره راحتی و سلامت كودك ممكن است بروز كنند. بیمار ممكن است به طور هذیانی معتقد باشد كه كودكش فوت كرده یا معیوب است. گاهی بیمار تولد فرزندش را انكار می كند و معتقد است مجرد، باكره، آزاردیده، تحت نفوذ دیگران و یا منحرف است. توهمات با محتوای مشابه ممكن است شامل صداهایی باشد كه به بیمار می گویند خود یا كودكش را بكشد. شكایاتی مبنی بر عدم توانایی حركت كردن، ایستادن یا راه رفتن نیز شایعند.
درمان: كاهش احتمال بروز این بیماری با سازگاری خوب پیش از بیماری و شبكه حمایتی خانواده ارتباط دارد. در بارداری های بعدی این بیماران، خطر بروز مجدد دوره بیماری افزایش می یابد و گاهی به 50 درصد می رسد.
روان پریشی پس از زایمان یك فوریت روان پزشكی محسوب می شود. درمان انتخابی آن عبارت است از داروهای ضد روان پریشی و لیتیوم به همراه یك داروی ضدافسردگی كه توسط روانپزشك تجویز می شود.البته در زنان شیرده تجویز دارو ممنوع است. بیمارانی كه فكر خودكشی دارند، برای جلوگیری از اقدام به خودكشی باید به بخش روانپزشكی منتقل شوند. در صورت تمایل مادر تماس وی با فرزندش معمولا مفید است، اما این ملاقات ها باید كاملا تحت نظر انجام شوند. پس از گذشت دوره حاد روان درمانی لازم است كه بیمار نقش مادری را بپذیرد و با آن احساس راحتی كند. افزایش حمایت از سوی همسر و سایر اطرافیان هم ممكن است ضروری باشد.
منبع : جام جم آنلاین
شرح موضوع