اضطراب و ناراحتی یا افسردگی شدید

با سلام خدمت همه دوستان


من پسری هستم که پدرم رو در بچگی از دست دادم در خانه خودمون  احساس تنهایی میکنم  رابطه ی خوبی با مادر و برادرم ندارم یه جورایی انگار خونمون برام شده خوابگاه، هیچ مهر و محبتی در خانه وجود نداره بعضی وقتها هم که هی دعوا میشه. از طرفی به خاطر بعضی از شرایط من دوستای کمی دارم ما یه 5 نفر دوست هستیم (دوستای دانشگاهی) که همه جا با هم میریم . من خودم ادمی هستم که تا کسی باهام صحبت نکنه حرف نمیزنم توی این گروه هم معمولاً کسی به سمت من نمیاد . نمیدونم چرا؟
جالب اینجاست که همه دوستام به من میگن تو آدم فوقالعاده و خوبی هستی ولی یه جورایی احساس میکنم یک فرد اضافی تو گروهم ( تعلقی به گروه ندارم) در ضمن دوست دختر هم ندارم قبلاً داشتم ولی الان نه .به خاطر همین احساس بدی دارم همش اضطراب دارم و ناراحتم . هیچ چیزی دیگه برام قشنگ نیست. خیلی بی حال شدم.خودم احساس میکنم افسردگی شدید دارم
از دوستان میخوام منو راهنمایی کنن . آیا لازم هست که به روانشناس یا روانکاو مراجعه کنم؟

دوست عزیز
سلام  
من فکر میکنم مشگل رو باید از جایی که شروع شده حلش کنی
اونهم نبود رابطه صممیمی با اعضای خانواده اس
مسلما بخش مهمی از زندگی را با کسا نی زندگی کردن انهم بر خلاف ذات درونی
شرایط خوبی را نمتواند ایجاد نماید بطور ازمایشی هم که شده رفتارت را در منزل ارتقا بده و تا حد ممکن رفتاری صممیمی توام با احترام پیشه کن
حتما نتیجه خواهی گرفت بعد دیگر فرمان دست خودت است
هر جور خواستی ادامه بده فقط خواهشم این است که برا شروع پیشقدم باش
  بدو ن حس منفی
موفق باشی

سلام دوست عزیز ابتدا برای خودت نکات منفی که در خود میبینی بنویسید و ببین ایا واقعا منفی است انسان هر فکری که دارد زاییده ی تفکر خود است برای قدم اول سعی کن در جلوی اینه الکی بخندی شاید حتی کار غیر عاقلانه ای باشد ولی باعث میشود که اعتماد بنفس بیدا کنی مادر شما بعد از فوت بدرتان به شما تکیه کرده اگر دقت کنید وقتی که کاری را انجام میدهید اوج دوست داشتن را میتوانید در چشمان مادرتان بیابید ورزش کنید مطالعه بیشتری در زمینه های مختلف داشته باشید تا با دلیل و مدرک و تکیه بر سخنان بزرگان صحبت کنید تا خودتان احساس غرور کنید البته  من نمیتوانم نظر بیشتری در رابطه این موضوع بدهم چون از نحوه زندگی شما و مشکلاتتان اطلاعی ندارم ولی رفتن به مکان های مذهبی  و یا رفتن به مزتر بدرتان میتواند در ارامش شما  موثر باشد. همیشه به یاد داشته باشید برای داشتن ارامش نباید از دیگران توقع داشت بنابراین شما هم نباید از خانواده خود توقع هر چیزی را داشته باشید در هر صورت خوشحا میشوم مشکل خود را واضح تر بیان کنید تا ملموس تر و کاربردیتر  جواب را بیابید

می تونم حدس بزنم که چی میگی دوست من،همه ی ما خانواده هامون رو دوست داریم اما توی مقاطعی از زندگی حتی با علم به اینکه می دونیم خانواده دلسوزترین و با محبت ترین واسه ماست حاضر به تقسیم احساساتمون با اونا نیستیم،یه جورائی بنظر من نشدنیه گاهی وقتا!اما بنظر من حدقل کاری که شما می تونی بکنی اینه که اگه تنشی توی خانواده با خودت می بینی رو از بین ببری!و مهمترین قدم هم بنظرم ترسیم یه هدفه،من خودم تا چند وقت پیش از عشقم جدا شدم،در واقع شرایط مارو مجبور به اینکار کرد،تا چند وقت از این تنهائی رنج می بردم اما ترسیم هدف و اشتغال به یه کار و فکر و ایده ی جدید قطعا توی روحیه ی شما موثره.اولین قدم اینه که مشکلاتت رو با خودت حل کنی.چون خیلی از دغدغه های ما بخاطر درگیری با خودمونه!من که اینجوری بودم و هنوزم هرازگاهی همینطورم!