حركات و تيك‌هاي غيرعادي در نوجوان 13ساله‌ام

سلام، مادر سه فرزند پسر 19ساله، دختر 13ساله و يك دختر 6ساله هستم. در رابطه با دختر 13ساله‌ام دچار نگراني شده‌ام. از 1سالگي تا 5سالگي هرچند وقت يكبار، غش يا ريسه مي‌رفت. وقتي وارد پيش‌دبستاني شد، به زحمت توانستم او را از خودم جدا كنم. هنگامي كه دختر ديگرم متولد شد، احساس كردم دختر بزرگم شديداً به من و پدرش وابسته شده؛ از تاريكي و تنهايي وحشت داشت و شب‌ها يواشكي به اتاق خوابمان مي‌آمد و كنارمان مي‌خوابيد. (هنوز هم از تاريكي و تنهايي مي‌ترسد و به من و پدرش بسيار وابسته است) حسّ حسادت نسبت به خواهر و برادرش داشته و دارد. از هفت‌سالگي شروع به جويدن ناخنهايش كرد؛ ولي الآن مدتي است كه سعي مي‌كند ناخنهايش را نجود و اين حالتش خيلي كمتر شده. گاهي اوقات با خودش حرف مي‌زند و جديداً حركات و تيك‌هاي غيرعادي در صورت و دستهايش مشاهده كردم به حدي كه اطرافيان و همچنين خودم، او را مسخره و ملامت مي‌كنيم. دائماً به او تذكر مي‌دهم ولي احساس مي‌كنم كه هرچه بيشتر به او تذكر مي‌دهم، كمتر مي‌شنود. اين را هم بگويم كه من و پدرش به علت وضعيت اقتصادي دشوار و مشغله بسياري كه داريم، كمتر فرصت رابطه عاطفي با فرزندانمان داشتيم و بر سر هر موضوعي به آنها تندي و پرخاش مي‌كرديم. اكنون كه با اين معضل روبرو شدم، مصمم هستم كه حتماً يك تغييري در مورد رابطه‌ام با فرزندانم بدهم و با آنها اندكي صميمي‌تر باشم. سؤالم اين است كه آيا اين حالت، علايم يك بيماري شديد رواني هست، يا اينكه با كمي انعطاف و خرج محبت، وضعيت دخترم بهبود مي‌يابد؟ با تشكر

ghamarii نوشته است: سلام، مادر سه فرزند پسر 19ساله، دختر 13ساله و يك دختر 6ساله هستم. در رابطه با دختر 13ساله‌ام دچار نگراني شده‌ام. از 1سالگي تا 5سالگي هرچند وقت يكبار، غش يا ريسه مي‌رفت. وقتي وارد پيش‌دبستاني شد، به زحمت توانستم او را از خودم جدا كنم. هنگامي كه دختر ديگرم متولد شد، احساس كردم دختر بزرگم شديداً به من و پدرش وابسته شده؛ از تاريكي و تنهايي وحشت داشت و شب‌ها يواشكي به اتاق خوابمان مي‌آمد و كنارمان مي‌خوابيد. (هنوز هم از تاريكي و تنهايي مي‌ترسد و به من و پدرش بسيار وابسته است) حسّ حسادت نسبت به خواهر و برادرش داشته و دارد. از هفت‌سالگي شروع به جويدن ناخنهايش كرد؛ ولي الآن مدتي است كه سعي مي‌كند ناخنهايش را نجود و اين حالتش خيلي كمتر شده. گاهي اوقات با خودش حرف مي‌زند و جديداً حركات و تيك‌هاي غيرعادي در صورت و دستهايش مشاهده كردم به حدي كه اطرافيان و همچنين خودم، او را مسخره و ملامت مي‌كنيم. دائماً به او تذكر مي‌دهم ولي احساس مي‌كنم كه هرچه بيشتر به او تذكر مي‌دهم، كمتر مي‌شنود. اين را هم بگويم كه من و پدرش به علت وضعيت اقتصادي دشوار و مشغله بسياري كه داريم، كمتر فرصت رابطه عاطفي با فرزندانمان داشتيم و بر سر هر موضوعي به آنها تندي و پرخاش مي‌كرديم. اكنون كه با اين معضل روبرو شدم، مصمم هستم كه حتماً يك تغييري در مورد رابطه‌ام با فرزندانم بدهم و با آنها اندكي صميمي‌تر باشم. سؤالم اين است كه آيا اين حالت، علايم يك بيماري شديد رواني هست، يا اينكه با كمي انعطاف و خرج محبت، وضعيت دخترم بهبود مي‌يابد؟ با تشكر

سلام
با توجه به گفته هاتون به خاطر مشکلات شما و همسرتان نمیتوانید به فرزندانتان برسید
دختر در سن 13 سالگی به توجه خانواده نیاز دارد و من به شما توصیه میکنم کمی بیشتر بهش توجه کنید
سن خطرناکی هست. اگر شما بهش توجه نکنید و حس محبت را در دخترتون ارضا نکنید خود را به بیرون از خانواده سوق میدهد
درمورد تیک هایی که داره باید بگم شاید از چیزی ترسیده و یا کسی اذیتش میکنه یا یکی از دلایل این تیک ها پرخاش شما و اطرافیان است که دخترتون برای آرام کردن خود دست به این کار میزنه.
بهتون پیشنهاد میکنم تا دیر نشده دخترتون را به روانپزشک نشان دهید تا هم به شما و هم به دخترتون کمک کنند تا وضعیت شان بهتر شود.
یک روانپزشک مشاور خوبی میتونه براتون باشه


موفق باشید

از حسن همكاري شما بسيار سپاسگزارم. در مورد اينكه فرموديد بايد دخترم را  نزد يك روانپزشك ببرم، از طرف من مشكلي نيست؛ ولي مطمئنم پدرش با اين كار حتماً مخالفت مي‌كند و محال است به اين خواسته تن دهد. لذا، ممكنه با مطالعه مطالب مربوط به اين موضوع و تغيير در رفتار و گفتارمان، بدون رفتن به نزد روانپزشكان، حال و احوال دخترم بهبود يابد؟ از شما گرامي، دوستانه تقاضاي راهنمايي و همكاري دارم.