دائما به مرگ فکر میکنم

yellowapple نوشته است: سلام.
هر جند که دلم نمی خواد این را بگم اما الان مجبورم که بگم..
بارها و بارها دیدم اینجا یه حرفهایی زده می شود که فاز آدم را می پروند.آدمهای اینجا جوری در باغ سبز به دیگران نشان می دهند که من به خودم می گم اگر من آدمم پس اینها پین و اگر اینها آدمم پس من چیم؟

خدا من را برای این حرفایی که اینجا می زنم ببخشه!


4 سال پیش که رفتیم دانشگاه هیچوقت فکرش را هم نمی کردم که اینی بشم که الان هستم.هیچوقت فکرش را هم نمی کردم که آدم برای یه اتاق 13 نفره واسه خوابگاه باید التماس کنه .هیچوقت فکرش را هم نمی کردم که آدم از شدت اصطرابهای دانشگاه و راه دور و شهر غریب دستو پاهاش شروع می کنه به لرزیدن.
ولی به هر حال هر جور بود یک سالش گذشت.هر چند که هیچوقت از دانشگام راضی نبودم و نشدم.خدا نخواهد برای هیکس که چند سال از عمرش را یزار واسه درس خواندن و آخرشم بره بیافته دنفوز آباد واحد منگولستان.

وقتی سال بعدش یکی از بچه های فامیل خودش را جای یه پسری جا زد و هی اس ام اس داد که بیا عاشقتم و میمرم بارت و تمام اطلاعات خونوادگیمو رو اس ام اس بهم می داد هیچوفت فکر نمی کردم که بابتش از پدرم هر فحشی بخورم و من را جریمه کنند و هیچوقت فکر نمی کردم روزی برسه که سر این قضیه اینقدر با هام دعوا کنند و موبایلم و بگیرند اختلاف تو خانه به پا بشه.هیچوقت هم فکر نمی کردم بابت این بازی راهی بیمارستان و بشم و بعد از 5 ماه عموم بمیره توی مراسن ختمش بفهمم که این احمق کوچک مزاحم دختر عموی خر خودمه به همکاریه رفقای احمقش.
وقتی یک سال کل خونوادهم رو ترک کردم از بس افسرده شده بودم سر ناراحتی ها و گریه ها و فحش ها و اختلافات این قضیه هیچوقت فکر نمی کردم کارم به مشاوره بزسه!آن 20 یا 30 جلسه.

هیچوقت فکر نمی کردم چقدر احمقانه آدم میافته ته چاه غم.هر چی بیشتر دست پا می زنی بیشتر فرو می روی.
هیچوقت فکر نمی کردم وقتی دو نفر آدم را با هم می بینم اشکتو چشمام جم بشه !
هیچوقت فکر نمی کردم از سر خریتم و همین آدمهای به اصطلاح دلسوز دور و برم که بیا و بگذر و شکایت نکن از این فامیل از انتقامم بگذرم و ببخشم که مثلا بخشیده بشوم.

نمی خواستم ببخشم که گذشت کرده باشم.بخشیدم چون گولم زدند که هر کی ببخشه یه چیزی بهش بخشیده می شه.بخشیدم که کسی را بهم ببخشن که از تنهایی مزخرفی که گیر ش افتاده بودم نجات پیدا کنم.
گول خوردم.والا گولم زدند.گول خوردم که بخشیدم.اگر همون موقع انتقام گرفته بودم و شکایت کرده بودم حقم می گرفتم و منتظر معجزه نمی شدم.

آقا شما فکر کردید توی مراسم مسخره ی مشاوره چه خبره!هیچیییییییی
به خدا هیچ خبری نیستتتتتتتتتتتتتت.
می روی می شینی آنجا یه چیزایی تعریف می کنی و آنها هم گوش می کنند و سر تکون می دهند و بهت می گن ورزش کن و قرص خواب می دادند کمی همدردی و مهربونی و 30 تومن پول پیاده می شوی میای بیرون.انگار که ویران شدی با حرفای خودت.

2 سال که گذشت بدتر شدم .چقدر سخته که آدم بیافتر توی چاه تنهایی که هر روز گود تر می شود.با یکی چت می کردم که آنهم بعد چند وقت زد زیر همه ی مهربونیاشو ول کرد رفت.
بعد از توبه کردم دیگه هیچوقت با کسی دوست نشدم و هیچ رابطه ای نداشتم .گاهی می چتیدم که آنهم گذاشتم کنار.

چقدر یکسال زور زدم که تغییر رشته بدم و بیام شهرم که آنهم از بخت بدم یاز افتادم همون جای قبلی هر چی زور زدم نشدم که جا به جا بشم.

ببینید که براحتی ما تبدیل به آدمهایی بدبخت و حقیری تبدیل می شویم که هیچ کاری نمی توانیم برای خودموان بکنیم.ما حتی گاهی آنقدر دستانمان بسته است که حتی ذره ای هم نمی توانیم خودمان و زندگیمان را تغییر بدهیم.
فقط پارسال یه شانس آوردم.رفتم مکه و آمدم.الان دقیقا یک سال می گذره و ما همان بقطه ایم.من نمی دونم این گوشه زندگی من به چی گیر کرده که هر چی ما می خوایم خودمون را بکشیم بالا بیشتر می رویم به قهقرا.
فکر می کردم هر کی بره مکه و بیاد زندگیش از این رو به آن رو می شه!2 سال برای همین همه چیزم بخشیدم از همه آدمهای دور و برم گذشتم و یک کسی را پیدا کنم که از تنهاییی در بیام بازم نشد.
هنوزم همون دانشگام.هنوزم تنهایم.هیچ معجزه ای هم اتفاق نیوفتاده.هیچ شمعی هم برای ما روشن نشده.
والا ما نه رفیق بازیم نه مشکل جسمی داریم نه عقب مونده ایم نه مشکل اخلاقی داریم نه چیز دیگر.لیسانسمونم رسیده به اخرش همچنان بیکاررررررر مثل باقی رفیقام.

آنقدر کفرم در میاد وقتی می بینم در باغ سبز به کسی نشان می دهید.
آقا مگر بدبختی و بد شانسی شاخ و دم داره.تا حالا واسه ی کی دیدید معجزه بشه که واسه ی ما بشه.ها؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
والا ما نه کار به کار کسی داشتم نه پا روی دم کسی گذاشتیم.3 سال که یهو افتادم تو چاه تنهایی حتی دو تا هم کلاسیامم رفتن دنبال بختشون آویزان شدند به دو تا پسر و ما را هم فراموش کردند.
منم خیلی دلم می خواد خودم رو بکشم مخصوصا که هر چی زور و امید داشتم تو این 3 سال گذاشتم.فایده هم هیچی!!!!!
فقط مشکل اینکه من هنوزم از مردن و قبر و گور می ترسم.من هنوزم از خشم خدا می ترسم.
اما دیگه نمی توانم به این وضع ادامه بدهم.دیگه نمی توانم تنها زندگی کنم.
حالم از خودمو این پیشنهادهای برو ورزش و امید داشته باش بهم می خوره!!!!!!
از هیچی خوشم نمیاد.دلم نمی خواد شب صبح بشه!

اقا چقدر احمقانه است که آدم به امید فردای بهتر زندگی کنه.مگر توی این 3 سال برای من چه اتفاقی افتاد.من چیزی از کسی نمی خواستم فقط می خواسم کسی رو برای خودم داشته باشم که هر دفعه تا پای کسی به خونمون باز می شد یهو همه چی بهم می خورد و تموم می شد.

اقا اگر آدم نخواد بره تو گور و نخواد تو این وضعش بمونه باید چکار که!
به خدا دیگر دکتر و دعا و ذکری نمونده که ما نکرده باشیم.همه اش بیفایده.

چطور انهایی که حتی پرده ندارند می توانند زندگی کنند ازدواج کنندو برای خودشون خونه زندگی تشکیل بدهند و ما آندر خم یک کوچه ایم!

من 3 سال صبر کردم دیگه نمی تونم!دیگه نمی خوام که بتونم.تو رو خدا الکی به آدمهای اینجا امید واهی ندید.

شرمنده دل من اندازه 3 سال پزه!